اباشهید
بسم الله الرحمن الرحیم
عیش روحانی با برگزاری جلسات دعا و روضه در منزل :
امام خمینی ( رضوان الله تعالی علیه ) در ۴ آبان ۱۳۶۰ فرمود :
« . . . باید ما محرّم و صفر را زنده نگه داریم به ذکر مصائب اهل بیت- علیهم السلام- که با ذکر مصائب اهل بیت- علیهم السلام- زنده مانده است این مذهب تا حالا؛ با همان وضع سنتى، با همان وضع مرثیه سرایى و روضهخوانى. شیاطین به گوش شما نگویند که ما انقلاب کردیم، حالا باید همان مسائل انقلاب را بگوییم و مسائلى که در سابق بود حالا دیگر منسى باید بشود؛ خیر.
ما باید حافظ این سنتهاى اسلامى، حافظ این دستجات مبارک اسلامى که در عاشورا، در محرّم و صفر، در مواقع مقتضى به راه مىافتند، [باشیم؛] تأکید کنیم که بیشتر دنبالش باشند. محرّم و صفر است که اسلام را نگه داشته است. فداکارى سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- است که اسلام را براى ما زنده نگه داشته است؛ زنده نگه داشتن عاشورا با همان وضع سنتى خودش از طرف روحانیون، از طرف خطبا، با همان وضع سابق و از طرف تودههاى مردم با همان ترتیب سابق که دستجات معظم و منظم، دستجات عزادارى به عنوان عزادارى راه مىافتاد. باید بدانید که اگر بخواهید نهضت شما محفوظ بماند، باید این سنتها را حفظ کنید. البته اگر یک چیزهاى ناروایى بوده است سابق و دست اشخاص بىاطلاع از مسائل اسلام بوده، آنها باید یک قدرى تصفیه بشود، لکن عزادارى به همان قوّت خودش باید باقى بماند و گویندگان پس از اینکه مسائل روز را گفتند، روضه را همان طور که سابق مىخواندند و مرثیه را همان طور که سابق مىخواندند، بخوانند و مردم را مهیا کنند براى فداکارى.
این خون سید الشهداست که خونهاى همه ملتهاى اسلامى را به جوش مىآورد و این دستهجات عزیز عاشوراست که مردم را به هیجان مىآورد و براى اسلام و براى حفظ مقاصد اسلامى مهیا مىکند. در این امر، سستى نباید کرد.»
و اگرنبود هر زمینی کربلا و اگر نبود هر زمانی عاشورا ، پاسداران شعار حسین (ع) و آنان که باید زینب وار راه حسین و شهیدان راه حسین را ادامه دهند هم ، هرگز به تصور بلند کردن عَلَم خونرنگ و صیانت از شعائر آنها نبودند و روح الله (ره) چه خوب گفت که هر چه داریم از این محرم و صفر و عزاداری های امام حسین (ع) و حفظ سنت و دسته جات عزاداری هاست . و این عادت و عیش ابا شهید دکتر حاج محمد حسن طاهری در ایام مختلف بود ، گاه به بهانه محرم و صفر و گاه به بهانه رمضان و یا یادآوری میلاد ستارگان آسمان عصمت و تقوی و آنها که از نزدیک با خلق و خوی این اسوه تقوی آشنا بودند بخوبی تایید می کنند این عشقبازی آن پیر دیر را .
اما سالها گذشت تا چهارم دی ماه ۱۳۶۵ از راه رسید و پیک صبا خبر شهادت فرزند برومندش « مسعود » را چون نسیمی خنک رساند و این بهانه ای شد تا همت کند و از دوستداران و همرزمانش بخواهد تا به یاد شهدای دفاع مقدس و خصوصاً شهدای مسجد الزهرا (س) ساحلی غربی شیراز ، همان بروبچه های پایگاه مقاومتی که حالا با نام شهید مسعود مزین گردیده است ، اولین شب جمعه هر ماه (قمری) را در منزل شهید ، دعای کمیل را برپا دارند .
سالها از پی هم گذشتند و این مجلس نورانی دعا ، هم محفلی برای ذکر و راز و نیاز با خالق هستی و خدای شهیدان شد و هم محفلی برای دیدار دوستان و آشنایان .
اباشهید بر خود می بالید که یاد شهید مسعود ، فرصتی را فراهم ساخته تا شبی در یک ماه چند نفر مومن دور هم ساعتی را به ذکر بگذرانند و وی به نیابت از شهداء ، میهماندار آنها باشد .
روزی ابا شهید فرازی از فرمایشات مقام معظم رهبری ( مد ظله العالی ) در دیدار با اعضای جامعه‌ی اسلامی دانشجویان در ۱۵ بهمن سال ۱۳۸۳ را در این محفل و در بین مستمعین دعای کمیل منزل شهید مسعود ، قرائت کرد که نه تنها دلیل شوق اوست که ذکر مجدد آن برای شما خوبان خالی از لطف نیست :
« . . . بعد می‌رسیم به مسأله‌ی پاکیزه بودن اخلاقی و پاکیزه بودن عملی، که در سایه‌ی تدین به‌دست می‌آید؛ این هم خودش عالمی است. لذتهایی در زندگی انسان وجود دارد که قابل توصیف نیست و با هیچ ابزار مادی هم به‌دست نمی‌آید. لذت انس با خدا، لذت ذکر، لذت لحظه‌یی که شما احساس می‌کنید در حال نماز یا در حال دعای عرفه یا در حال دعای کمیل دارید با مرکز زیبایی‌ها و نیکی‌ها و آفریننده‌ی همه‌ی اینها در خلوت حرف می‌زنید – توی جمع هستید، اما با او احساس خلوت می‌کنید – لذت بسیار بالایی است؛ دیریاب و کمیاب است؛ اما لذت بسیار عجیبی است. قاعدتا شماها هم این را تجربه کرده‌اید. گاهگاهی همه‌ی انسانها این حالت را تجربه می‌کنند؛ برای آنها مواردی پیش می‌آید و لحظه‌یی، دقیقه‌یی و یا ساعتی این لذت را احساس می‌کنند. مشکل ما این است که به‌خاطر آلودگی‌ها و گرفتاری‌های دوروبرمان نمی‌توانیم آن لحظه را ادامه دهیم؛ اما در آن لحظه اگر زیباترین چیزها را هم بر شما عرضه کنند، میل و رغبتی ندارید؛ دلتان می‌خواهد در همان خلوت انس با خدا و تبادل زمزمه‌ی محبت‌آمیز با پروردگار وقت خود را بگذرانید . . . »
حضرت امام خامنه ای در بیان خاطراتی ، پاسخ لطیفی را که امام خمینی (ره) به ایشان در خصوص بهترین دعا ارائه نموده ند ، بیان نمودند که ذیلاً می آید :
« . . . من از امام بزرگوار رضوان‌الله‌علیه سؤال کردم، گفتم در میان این دعاهایى که از ائمّه علیهم‌السّلام رسیده است، شما به کدام دعا بیشتر علاقه‌مندید و دلبسته‌اید؟ فرمودند به دعاى کمیل و مناجات شعبانیّه؛ به این دو دعا. امام یک دلِ متوجّه به خدا بود، اهل توسّل بود، اهل تضرّع بود، اهل خشوع بود، اهل اتّصال با مبدأ بود؛ وسیله‌ى بهتر در چشم او، این دو دعا بود: دعاى کمیل، مناجات شعبانیّه. وقتى انسان مراجعه میکند به این دو دعا، دقّت میکند، مى‌بیند چقدر هم شبیه همند این دو دعا؛ شباهتهاى زیادى به هم دارند؛ مناجات انسان خاشع، مناجات انسان متوکّل به خدا؛ کَاَنّى بِنَفسى واقِفَهٌ بَینَ یَدَیک، وَ قَد اَظَلها حُسنُ تَوَکُّلى عَلَیک، فَقُلتَ ما اَنتَ اَهلُه، وَ تَغَمَّدتَنى بِعَفوِک؛ امید، امید به مغفرت الهى، به رحمت الهى، به توجّه الهى، بلندهمّتىِ در درخواست از پروردگار؛ اِلهى هَب لى کَمالَ الانقِطاعِ اِلَیک، و اَنِر اَبصارَ قُلوبِنا بِضیاءِ نَظَرِها اِلَیک . . . »
واین مجلس دعای کمیل پس از عروج نورانی اباشهید ، هنوز هم دراولین شب جمعه هر ماه (قمری) در بیت ایشان برقرار است و دوستداران شهداء گاه و بیگاه به آن مجلس سری می زنند و پیاله ای مستانه از خُم ذکر امیرالمؤمنین علی (ع) می نوشند . التماس دعا .
نوشته : م – طاهری